Stel je een gebouw voor. Een immens hoog gebouw, met talloze verdiepingen. Helemaal bovenin bevindt zich jouw bestemming, jouw ruimte van rust, overzicht, en vervulling. Maar om daar te komen, moet je eerst iets belangrijks ophalen. Niet je sleutels, geen koffers, geen documenten… maar iets veel kostbaarders: je licht en je gevoel.

In een droom dwaalt iemand af naar de onderste lagen van dit gebouw. Daar, in de schaduw van de fundamenten, heerst chaos. Slangen kronkelen, krokodillen loeren, en onschuldige wezens raken gewond. Het instinct is helder: bescherm wat waardevol is. Herken het verschil tussen wat écht van jou is, en wat slechts op je licht lijkt.

Onderweg verschijnen er afleiders: een ‘dokter’ die je naar oude herinneringen wil lokken, of een vriendelijke helper die hulp aanbiedt, maar op het verkeerde moment. Wat doe je? Je leert onderscheiden. Je weet: sommige fases vragen niet om meer begeleiding, maar om innerlijke bewaking.

Uiteindelijk bereik je die hoge verdieping. Niet omdat je werd geholpen, maar omdat je durfde terug te gaan naar beneden, de confrontatie aanging, je schatten beschermde en koos voor bewustzijn boven gemak. Je licht en gevoel zijn bij je. En dat is de echte overwinning.

Dive in to the heart of darkness

Will you tame it, or will you embrace it?

Will you chain it, or will you run with it under the moonlight?

Will you silence the howl, or will you let it guide you home?

They said to fear the night.
To silence the wild within.

To be soft, tame, controllable.

Deep inside it, it always knew, there was something ancient beneath the skin.

Something that howled with the moon.

Something untamable.

It wasn't rage.

It was remembrance.

The werewolf was never a curse.

It was a buried truth.

A primal knowing.

A return to instinct.

To essence.

Awakening is not always light and peace.

Sometimes it's claws, teeth and truth.

Sometimes it's shedding the human mask and meeting yourself in the wild.

Choosing not to run from the darkness, but diving into it.

Because in the heart of that dark forest, you will find your power.

Your voice.

Your freedom.

This is the awakening of the werewolf.

Not a monster.

But a person remembering who they are, when no one is watching.

Er is een bepaald soort weten dat niet uit boeken komt. Een weten dat in je zit sinds je klein bent. Zo'n weten dat niets je werkelijk kan uitleggen, maar je voelt: dit klopt niet, dit is niet mijn echte thuis.

Als kind voelde ik het al. Alles om me heen leek nep. Alsof ik door verschillende stages heen liep, een decor van iets dat niet blijvend was. De kleuren van de wereld waren er, maar voelden dof. Ik vroeg me af: waarom ben ik hier? Waarom ben ik gekozen voor dit toneelstuk dat leven heet?

Ik kon mijn gevoelens met niemand delen. Ik begreep mezelf niet eens. Dus zocht ik een uitweg. In snoep. In stilte. In spelen met vriendinnetjes en vriendjes. In afleiding. In dissociatie. En ja.. ook in gedachte die donkerder werden dan ik ooit hardop kon uitspreken.

Totdat mijn ziel een fluistering kreeg. Een herinnering. Het woord zegt het al, her-innering. Dat deze wereld inderdaad tijdelijk is. En dat ik een Ziel ben, op weg naar huis.

Islam gaf mij woorden voor wat ik altijd al voelde. 

Barzakh. Heropstanding. Eeuwigheid.

Kortom een resurrection, herreis.

Het gaf mij structuur voor mijn Ziel, maar ook ... een wake-up call:

Ook binnen deze illusie heb jij een keuze.
Hoe wil je deze tijd gebruiken?

Welke licht kies jij te zijn?

Vandaag weet ik:

- Dat ik niet gek was.

-Dat mijn Ziel helder zag.

-En dat het pad naar het Licht eerst door donkere kamers gaat.

Maar daar... in het donker, groeit het zaadje van het Licht. Iets wat ik vroeger nooit zag, noch begreep of zo voelde.

-Intens

-Diep

-En oneindig.

Een Eeuwige strijd.

Een innerlijke strijd.

In oorlog met jezelf.

En dat is de werkelijke waarheid.

De herinnering dat je Ziel weet, zelfs als jij het vergeet.

Hoe ver je ook bent.

Hoe vervreemd je je ook voelt.

Hoe vaak je ook denkt dat je verdwaald bent...

Hoe alles ook voelt als illusie.

Je kunt altijd ontwaken.

Ontwaken naar jouw Hogere zelf.

Naar jouw Licht.

Naar jouw bestemming.

En dat...

is de mooiste thuiskomt.

He sat there, slightly slumped. Hi gaze was hazy, his movements slow, as if he had to push through the heaviness of his own thoughts just to say ''hello.''

But he said it. With effort. With hesitation. As if even he was surprised by his impulse to connect.

I felt his distance.

His inner world wrapped in fog.

Yet his eyes searched for something, perhaps meaning, perhaps just warmth.

Later as I walked toward my car, I turned around.

His eyes had found again.

So i said ''hello'' once more.

This time, his voice was softer, more open.

'' Hello, '' he replied.

Then added:

''Isn't it a holiday for you today? Friday? I know Muslims, Friday prayers. That's a celebration, right?''

I smiled.

'' Not a celebration in the way you mean, but yes, it's a blessed moment.

Just like every other day we pray. Five times a day. 

Five moment of connection, with Allah, with ourselves, with the Earth.

Maybe that is something to celebrate.''

He nodded.

Silent for a moment.

As if he felt it, but didn't quite know how to place it.

And then came the mirror:
'' You... You're standing. I can see you standing.''

I replied gently,

''Yes, you can. But do you see yourself standing? Or are you just... sitting?''

He looked at himself, his posture, his presence.

''I'm mirroring you, aren't I? He said.

''You're standing. I'm sitting. But I see you.''

''That's it, '' I said. ''Because I see myself, you can see me.

But do you also see yourself. In your sitting, in your being?''

He looked at me.

Eyes half-closed, half searching. It touched something deep in him. Too deep maybe. Too confronting.

''What are you saying? Are you police or something?'' He said, half joking, half defensive.

''No,'' I smiled,'' Just a social human being, curious about your presence.''

'' Yeah, but why do you want to know about my emotions?'' 
''You don't have to share anything, you don't want to.''

He shrugged, ''Yeah, yeah...''

I had touched something tender. A boundary appeared. 

Yet I could feel he still wanted to speak. Not from depth, but from the surface. From safety.

I wished him a pleasant afternoon.

He thanked me, but lingered. 

Wanting to connect, but not knowing how. 

Pushing me away, perhaps, not from rejection, but from pain.

Protecting a part of himself that once longed to stand, too.

We spoke past each other. yet touched something real. 

I dove into the deep. He remained on the shore. 

And that, too, was perfect. A moment where water meets land. Depth meets resistance.

His words, I'm sitting here, aren't I?''

Suddenly echoed with layered meaning.

Yes he sat.

Not just physically, but in life.

Paused. Weighted. Still.

And I stood.

Not only on my feet, but in my power.

I stood, because I had learned to stand.

After years of falling, fleeing, forgetting.

I stood, because I had remembered myself.

And in doing so, allowed myself to be seen.

This wasn't just a casual moment.

It was a sign. A mirror. A quiet teaching.

A man on a bench.

A woman standing in her light. And in between. The silence where truth reveals itself.

Is feeling invisible the world's fault, or are you just not looking hard enough?

I once asked the mirror why no one saw me.
It cracked, not out of anger, but sadly the truth.

“You’ve been hiding behind your own closed eyes.”

The world isn’t blind.

It just reflects the level of light you’re willing to release.

I remember walking into rooms hoping someone would notice me, but I never dared to see myself first. Altho i was pretending, i was being seen, in wholeness and power. It was just a lie. During my journey i was blaming the dark. 

After a long time here on earth, I've came to know that the moment you meet your own gaze, truly. The world will be unable to look away. Not because they made you visible, but because you finally became it.

You were never invisible.

Just unseen by the one person that mattered most.

You.

Every post is more than just words, it’s an invitation.

A visual and soulful journey meant to stir something ancient within you.

Let the images guide your senses and the stories speak to parts of you long forgotten.

You didn’t find this place. It remembered you. It found you

Klik hier om een tekst te typen.