Er is een bepaald soort weten dat niet uit boeken komt. Een weten dat in je zit sinds je klein bent. Zo'n weten dat niets je werkelijk kan uitleggen, maar je voelt: dit klopt niet, dit is niet mijn echte thuis.
Als kind voelde ik het al. Alles om me heen leek nep. Alsof ik door verschillende stages heen liep, een decor van iets dat niet blijvend was. De kleuren van de wereld waren er, maar voelden dof. Ik vroeg me af: waarom ben ik hier? Waarom ben ik gekozen voor dit toneelstuk dat leven heet?
Ik kon mijn gevoelens met niemand delen. Ik begreep mezelf niet eens. Dus zocht ik een uitweg. In snoep. In stilte. In spelen met vriendinnetjes en vriendjes. In afleiding. In dissociatie. En ja.. ook in gedachte die donkerder werden dan ik ooit hardop kon uitspreken.
Totdat mijn ziel een fluistering kreeg. Een herinnering. Het woord zegt het al, her-innering. Dat deze wereld inderdaad tijdelijk is. En dat ik een Ziel ben, op weg naar huis.
Islam gaf mij woorden voor wat ik altijd al voelde.
Barzakh. Heropstanding. Eeuwigheid.
Kortom een resurrection, herreis.
Het gaf mij structuur voor mijn Ziel, maar ook ... een wake-up call:
Ook binnen deze illusie heb jij een keuze.
Hoe wil je deze tijd gebruiken?
Welke licht kies jij te zijn?
Vandaag weet ik:
- Dat ik niet gek was.
-Dat mijn Ziel helder zag.
-En dat het pad naar het Licht eerst door donkere kamers gaat.
Maar daar... in het donker, groeit het zaadje van het Licht. Iets wat ik vroeger nooit zag, noch begreep of zo voelde.
-Intens
-Diep
-En oneindig.
Een Eeuwige strijd.
Een innerlijke strijd.
In oorlog met jezelf.
En dat is de werkelijke waarheid.
De herinnering dat je Ziel weet, zelfs als jij het vergeet.
Hoe ver je ook bent.
Hoe vervreemd je je ook voelt.
Hoe vaak je ook denkt dat je verdwaald bent...
Hoe alles ook voelt als illusie.
Je kunt altijd ontwaken.
Ontwaken naar jouw Hogere zelf.
Naar jouw Licht.
Naar jouw bestemming.
En dat...
is de mooiste thuiskomt.
Reactie plaatsen
Reacties